Column Rector on Tour + foto’s

Vorige week vond in De Brasserie de tweede Rector on Tour van dit collegejaar plaats. Ditmaal deed rector Bas Kortmann immers de Faculteit der Sociale Wetenschappen aan.

Oud-FSR-voorzitter van Sociale Wetenschappen Juriaan van Kan sprak voorafgaand aan de plenaire discussie een column uit. Die is hieronder te lezen.

Kijk voor meer foto’s op de Facebookpagina van NU!Medezeggenschap!

Naarmate je het aantal jaren dat je meedraait op de universiteit ziet toenemen, neemt meestal ook de kennis over de gang van zaken op deze universiteit toe. Hierbij hoort ook een X-aantal confrontaties met onze rector magnificus, de Heer Kortmann. Deze kunnen zich beperken tot een toevallige ontmoeting in de rij voor de bar van het Dies-festival, maar kunnen ook uitmonden in zeer prikkelende discussies. Met name als je je wat meer in het zogenaamde ‘actieve’ studentenleven begeeft, zul je de Heer Kortmann vaak van zijn inhoudelijke kant treffen. Over standpunten kan, net als vandaag, worden getwist; prijzenswaardig is het in elk geval dat de rector magnificus het debat niet ontloopt. Al vaak heb ik hem horen spreken over internationalisering, en dan met name de fantastische stad Krakow, studeren naast bestuurstaken en de pracht van het Honours Program.
Regelmatig verwijst de Heer Kortmann in dergelijke uiteenzettingen terug naar zijn eigen studententijd. Toen bestuurswerk nog werd gecombineerd met het behalen van studiepunten! Ondanks dat ik nog altijd sceptisch ben over het combineren van full time bestuurstaken met studeren (het één lijdt immers onvermijdelijk onder het ander), denk ik dat nu het moment is aangebroken voor studentenorganisaties om te hervormen. De samenloop van landelijke en universitaire maatregelen dwingen ons na te denken over het inzetten van onze kostbare tijd zonder dat de studentenorganisatie, en daarmee het Nijmeegse studie- en studentenklimaat, hieronder te lijden hebben. Echter, de meest gebezigde zin onder bestuursleden luidt; “bij ons draait alles wel lekker”. Als socioloog weet ik dat naarmate men ouder wordt, men ook steeds conservatiever wordt. Bekijk je dan bestuursleden en Algemene Ledenvergaderingen van verenigingen, dan kun je bijna niet anders dan stellen dat het CDA in de toekomst weer volop nieuwe aanwas zal krijgen.
Winst valt er dus wel te behalen wat mij betreft. Efficiënter kan het in veel gevallen zeker. De vraag is echter of dat het wenselijke scenario moet zijn. Die excellente studente die haar studie (we weten immers dat dit veelal vrouwen zijn) combineert met het Honours Program én een bestuurstaak zonder daarbij vertraging op te lopen, dient wat mij betreft niet de maatstaf te zijn. Niet iedereen is in staat om dergelijk ingrijpende taken te combineren. Bovendien merk ik als trainer dat ervaring de beste leermethode is om iets te laten beklijven. Echter, ervaren kost tijd en die is er niet. Je moet immers ook nog die minor doen in Bordeaux en de bijbehorende cursus Frans in de avonduurtjes.
Landelijk, binnen de universiteit en binnen de Faculteit der Sociale Wetenschappen is er de afgelopen jaren nagedacht over maatregelen die de studierendementen dienen te bevorderen. Immers, een excellente student is niet meer de student die twee studies volgt, zijn CV wekelijks bijwerkt en hiervan melding maakt op de soos, maar dit alles doet in slechts vier in plaats van elf jaar, de eerdergenoemde cursus Frans incluis. Maar goed, hoe krijg je die student zo ver? Simpel: repressie! We benevelen hem met regels en restricties opdat uitloop onmogelijk wordt gemaakt.
Zo werd het herkansen van tentamens binnen FSW aan voorwaarden onderworpen en mocht zelfs de term ´herkansen´ ansich niet langer gehanteerd worden. Tezamen met universitaire en landelijke maatregelen levert dit een pakket aan repressiemaatregelen op waar de gemiddelde Noord-Koreaanse ambtenaar zijn vingers bij af zou likken. Persoonlijke ontwikkeling en ontplooiing, één van de belangrijkste zaken waarop een werkgever zijn selectie zal baseren, zijn hiermee enkel nog weggelegd voor een zeer klein percentage excellente studentes.
Kom dan eens met een alternatief, zult u zeggen. Wat mij betreft ligt het alternatief dichtbij de kern waar een professionele organisatie als de unversiteit ten opzichte van haar onderwijs dient te staan. Namelijk, het voorzien in inspirerend en persoonlijk onderwijs. Uiteindelijk moeten we de intrinsieke motivatie in mensen zien los te maken. Die intrinsieke motivatie is uiteindelijk niet alleen goed voor het studierendement, maar zorgt bovendien voor een veel prettiger werksfeer. Zo beschouw ik het persoonlijk contact met mijn docenten en de maatschappelijke discussies met medestudenten als het meest motiverend. Persoonlijk plaats ik deze, qua inspiratie in elk geval, boven de vaak meer voorgekauwde colleges en werkgroepen. Een avond lang van gedachten wisselen met je hoogleraar, zorgt ervoor dat je opeens begrijpt wat MasterCard altijd bedoeld moet hebben.
Kortom; laten we waken voor bestuurders en politici die met vergaande maatregelen uit zijn op enkel cijfermatige, en liefst op zo kort mogelijke termijn zichtbare resultaten. Die magnetronstudent is dichterbij dan u denkt.