De eerste maand van het nieuwe jaar zit er alweer op en we zijn het er allemaal over eens: Het was een dynamische periode waarvan het licht aan het einde van de tunnel nog steeds een te klein puntje is. Corona zet ons allen aan het denken. Tijdens deze crisis kwam er ook meer aandacht voor het welzijn van studenten. Want tijdens deze crisis bleek niet iedere jongvolwassene een onbezonnen studententijd te hebben. Voor die studenten schrijven wij deze brief. Zit jij niet goed in je vel? Dat is oké! Ook de leden van de USR zijn soms het spoor even bijster. In deze brief vertellen wij daarom onze eigen verhalen. Misschien bieden ze herkenning, hoop en inspiratie. Dit met als doel jullie aan te moedigen ook naar elkaar om te kijken en elkaar te ondersteunen.
Rick
Het jaar zou moeten voelen als een sneltrein, maar soms heb ik het gevoel stil te staan. De coronacrisis probeerde ik te gebruiken om antwoorden op vragen te krijgen. Uiteindelijk heb ik die gevonden en dat betekent verandering. Dat vind ik best spannend. De juiste keuze maken en je eigen hart volgen is niet altijd makkelijk. Ik was vroeger ontzettend goed in mezelf negatief afschilderen ten opzichte van anderen. De afgelopen jaren heb ik inspanning geleverd om mijn eigen onvolkomenheden te accepteren en te focussen op mijn talenten. Het perfectionisme mag wat minder. Met enige hulp heb ik geleerd om geluk uit mijzelf te halen en te vertrouwen op mijn eigen veerkracht. Daarnaast ben ik erachter gekomen hoezeer ik kan rekenen op mijn vriendenkring. Ik gun elke student – nee iedereen -diezelfde investering. We moeten de tijd nemen om goed te luisteren naar onze eigen behoeften.
Jasmijn
In de eerste lockdown deed ik de cliché-lockdown-activiteiten, ik maakte zo’n 10 legpuzzels, ging elke dag wandelen. Daarnaast keek ik weblectures en schreef ik mijn scriptie. Uiteraard volgde ik het nieuws op de voet, de cijfers waren mijn rode draad door de dagen. Wat in de eerste lockdown nog voelde als relaxed, is nu helemaal anders: studeren in coronatijd is gewoon niet leuk. Thuis achter je laptop zitten voelt eenzaam en het gebrek aan sociaal contact tijdens het studeren is een enorm gemis. Ondanks alle inspanningen van docenten die er op allerlei manieren proberen het beste van te maken. Hoe vervelend het ook is, het feit dat we allemaal in dezelfde rottige situatie zorgt dat je steun uit elkaar kan halen. Door samen te wandelen, online leuke activiteiten te organiseren, of om simpelweg gewoon lekker een potje ongeremd te zeuren. Weet dat je niet de enige bent!
Wietske
In de eerste lockdown ging het een tijdje niet zo goed met me. Tijdens een Skypecall met mijn projectgroep was ik verdrietig, maar vertelde ik niet dat ik ergens mee zat. Na de vergadering kreeg ik een berichtje van een groepsgenoot: ‘Hee, gaat het wel? Je klonk een beetje sip net.’.
Als ik hieraan terugdenk, herinner ik me vooral hoe verbaasd ik was. Verbaasd dat iemand de tijd nam om oprecht en zonder oordeel te luisteren naar mijn verhaal en benieuwd was hoe het met me gaat. Dat maakt me verdrietig. Zou dat niet de norm moeten zijn? Investeren in elkaar, de tijd nemen om te luisteren naar iemands verhaal? Het is zo’n kleine moeite om iemand te vragen samen te wandelen of een berichtje te sturen om te vragen hoe het gaat, maar het kan zoveel voor diegene betekenen! Wie ga jij een berichtje sturen?
